تحلیل خطر لرزه ای احتمالاتی با استفاده از الگوریتم لنگر دوم – مرتبه اول برای تهران و حومه

یکی از پرخسارت‌ترین حوادث طبیعی، زمین‌لرزه است که فرآیند تصادفی آن پیش‌بینی و‌یا پیش‌گیری وقوع را در شرایط حاضر ناممکن کرده‌است ولی امروزه کاهش خسارات زمین‌لرزه‌ها با‌مطالعات تحلیل خطر‌لرزه‌ای ممکن شده‌است. ایران از مناطقی‌است که همواره در معرض آسیب‌این پدیده طبیعی قرارگرفته‌است. اما تجربه بسیاری‌از کشورهای مشابه ایران که در‌معرض زمین‌لرزه‌های متعدد قرار‌دارند، ولی تلفات‌و خساراتی به مراتب کمتر را‌متحمل می‌شوند، نشان داده‌است که‌با مطالعات بروز زمین‌لرزه‌ها و‌بهره‌گیری از‌این مطالعات در‌احداث سازه‌ها می‌توان خسارات ناشی از زمین‌لرزه‌ها را کاهش‌داد. تحلیل خطر‌لرزه‌ای نیازمند داده‌های‌زلزله است،‌که‌هرچه این‌اطلاعات بروزتر باشند، نتایج‌حاصل نیز با‌دقت بیشتری‌حاصل خواهند‌شد.‌از اساسی‌ترین داده‌هایی‌که‌نیازمند به‌روزرسانی هستند، بزرگای‌زمین‌لرزه‌ها، محل وقوع زمین‌لرزه‌ها، ژرفای‌کانونی و... با‌دقت کافی می‌باشد.‌این پارامترها در‌‌برآورد تحلیل‌خطر زمین‌لرزه احتمالاتی در مناطق مختلف نقش اساسی دارند. این تحقیق تهران را به‌عنوان پایتخت و پرجمعیت‌ترین شهر ایران به‌عنوان منطقه مطالعاتی خود در نظر گرفته‌است. پژوهش حاضر دربرگیرنده سابقه بیش از300‌‌زمین‌لرزه در117سال گذشته برای تهران و اطراف آن می‌باشد. هدف تحقیق حاضر ارزیابی خطر‌لرزه‌ای احتمالاتی جدید به‌وسیله الگوریتم لنگردوم-مرتبه‌اول با استفاده از عدم قطعیت بر روی چهار رابطه‌کاهندگی با وزن یکسان‌است. همچنین با‌توجه به سطوح لرزه‌ای برای طراحی و استاندارد2800‌‌ایران، پژوهش حاضر بیشینه شتاب زمین‌لرزه را در دو سطح مورد بررسی قرار داده‌است. زلزله مبنای طرح1، زلزله‌ای با‌احتمال فراگذشت‌10%در50‌‌سال‌(دوره بازگشت475ساله) که در عمر مفید سازه رخ می‌دهد و همچنین زلزله مبنای طرح2، زلزله‌ای با‌احتمال فراگذشت‌2%‌در50‌‌سال‌(دوره بازگشت2475ساله) که احتمال رخداد آن در‌عمر مفید سازه محتمل می‌باشد. نتایج این پژوهش مبین‌آن است که بیشینه شتاب زمین‌لرزه به ترتیب اعداد‌‌g30061/0‌و‌‌g55666/0‌برای دو سطح فوق طبق الگوریتم لنگردوم-مرتبه‌اول‌است و همچنین استاندارد‌2800‌ایران در این زمینه محافظه‌کارانه‌تر عمل کرده‌است.